تحلیل شاخص های آسیب پذیری بافت های مسکونی در مقابل زلزله نمونه موردی: شهرکرد

پایداری و ایمنی سکونت گاهها در مقابل خطرات طبیعی همیشه فکر ما را به خود مشغول کرده است. زلزله یکی از این خطرات طبیعی است که همواره سگونت گاهای بشر و جان انسان ها را تهدید کرده است و در مدت کوتاهی می تواند خسارات و تلفات بسیار گسترده ای خصوصاً در شهرهای بزرگ ایجاد کند. در واقع زلزله به عنوان یک پدیده طبیعی به خودی خود نتایج نامطلوبی در پی ندارد، آنچه از این پدیده یک فاجعه می سازد عدم پیشگیری از تأثیرآن و عدم آمادگی جهت مقابله با عواقب آن است. بنابراین زمان آن فرا رسیده که بیشتر آماده باشیم و ابزارهای ضروری و اقدامات مناسب را برای مقابله با حوادث تا حد ممکن بکار بگیریم به طوری که بتوانیم آسیب های را که توسط این حادثه غیر منتظره ایجاد می شود را کاهش دهیم. غالباً تحقیقات به عمل آمده در رابطه با آسیب پذیری بیشتر حول محور روش های ساخت و ساز واحدهای ساختمانی جهت افزایش مقاومت بنا بوده است. لیکن در این پژوهش اعتقاد بر این است که با بکار گیری روشهای برنامه ریزی شهری به ویژه برنامه ریزی های اجتماعی- اقتصادی می توان از آسیب پذیری مناطق شهری در برابر خطرات زلزله کاست. بنابر این در این تحقیق برای بررسی رابط? بین ویژگی های کالبدی- فیزیکی و اجتماعی- اقتصادی با میزان آسیب پذیری مناطق شهری در برابر زلزله و بررسی راه های کاهش آسیب پذیری، سه محله از مناطق مختلف شهر انتخاب شد. در ادامه برای بررسی این رابطه مدلی تهیه شد و آسیب پذیری محدود? مورد مطالعه با تشکیل پایگاه اطلاعاتی مورد نیاز در محیط نرم افزار انجام شد. در واقع برای تحلیل آسیب پذیری بافت های مسکونی تعداد نه متغیر انتخاب گردید. برای تحلیل آسیب پذیری ابتدا به تفکیک متغیرها و سپس با توجه به کلیه متغیرها(ترکیب عوامل) انجام شد. در ادامه راهکارهای برای کاهش آسیب پذیری ارائه شد. بنابراین با توجه به تحلیل های انجام گرفته این نتیجه حاصل شد که بین ویژگی های اجتماعی و اقتصادی و میزان آسیب پذیری در برابر زلزله رابطه معناداری وجود دارد و در واقع با استفاده از برنامه ریزهای اجتماعی- اقتصادی به میزان قابل توجهی می توانیم از شدت و وسعت آسیب پذیری ها بکاهیم.